راهنمای خرید دوربین DSLR

اگر تصمیم به خرید دوربین DSLR گرفته‌اید و  فراوانی مدل های عرضه شده و  اصطلاحات تخصصی مربوط به آنها شما را گیج نموده است. این مطلب مشکل انتخاب DSLR مناسب برای شما را آسان خواهد کرد.

تطبیق پذیری صرفا این نیست که شما بتوانید لنزها را تغییر دهید و طیف گسترده ای از لوازم جانبی را (از لوازم پایه مانند فلش ها و ریموت کنترل ها گرفته تا تجهیزات تخصصی تر که به SLR ها اجازه می دهند از ریزترین حشرات تا دورترین ستاره ها عکسبرداری کنند) اضافه کنید بلکه منظور تطبیق پذیری خلاقانه ای است که با استفاده از کنترل های پیشرفته تر و قطعات باکیفیت تر حاصل می گردد.

و در ادامه به فاکتور دوم می رسیم: کیفیت عکس. در روشنایی روز تفاوت کیفیت عکس یک کامپکت خوب و یک DSLR ممکن است زیاد نباشد، هر دو با کمترین تلاش، نتایج شارپ و خوش رنگی را ارائه می کنند. اما وقتی کمی بیشتر شروع به ویرایش‌های خاص، عکاسی در نور کم، تلاش در عکسبرداری از ورزش های حرکتی سریع یا حیات وحش می نمائید، یا زمانی که می خواهید عمق میدان کمی را بدست آورید (برای مثال به منظور اضافه نمودن یک پس زمینه نرم به یک پرتره)، مزیت حسگر بزرگ و حساسیت بیشتر یک DSLR تفاوت بزرگی را ایجاد می نماید. دوربین DSLR نمی تواند از لحاظ اندازه کوچک با دوربین کامپکت رقابت کند ولی در یک رقابت عکسبرداری جدی برنده خواهد شد.  و بنابراین آنقدرها تعجب آور نخواهد بود که ببینیم بسیاری از علاقمندان، هر دو نوع دوربین را دارند.

طراحی فیزیکی بنیادی SLR اساسا برای بیش از نیم قرن بدون تغییر باقی مانده است.  نام “تک لنزی بازتابی” به آینه لولایی اشاره می کند که نور عبوری از میان لنز را به سمت منظره یاب هدایت می کند، سپس وقتی شما شاتر را فشار می دهید از سر راه کنار می رود تا اجازه دهد نور به حسگر (یا فیلم) برسد.

همانگونه که شکل (ساده شده) فوق نشان می دهد، آینه درون SLR ، تصویر تشکیل شده توسط لنز را به منظره یاب اپتیکی منعکس می کند (از طریق یک صفحه کانونی و منشور). هنگامی که عکس گرفته می شود آینه از سر راه کنار می رود تا به نور اجازه دهد که مستقیما روی حسگر (یا فیلمی) بیفتد که در پشت یک شاتر مکانیکی قرار دارد. در هنگام عملیات نمایش زنده Live View نیز آینه بالا می رود تا برای نمایش زنده، حسگر  مورد استفاده قرار گیرد).

سونی  مانند DSLR های مرسوم کانن، نیکون و پنتاکس،  دوربین های SLT را تولید میکند. SLT به معنای “تک لنزی شفاف” می باشد و تفاوت در این است که در دوربین هایی مانند سونی آلفا SLT-A77 و A-99 آینه ثابت است، و ۱۰۰% بازتابنده نیست. نوری که از درون لنز می آید می تواند از میان آینه عبور می‌کند و  به حسگر دوربین می‌رسد. بخش کوچکی از نور نیز  به سنسور اتوفوکوس بازتابیده می شود تا با وجود ثابت بودن آینه، امکان فوکوس سریع بدون وقفه را فراهم کند. این امر مخصوصا هنگام فیلمبرداری مفید است. دوربین های SLT سونی از یک جنبه دیگر هم از DSLR ها متمایز می شوند:  آنها به جای منظره یاب اپتیکی منظره یاب الکترونیکی دارند.

این نمودار (از محصولات سونی) سیستم های عکسبرداری و فوکوس را در سونی آلفا SLT-A77  نشان می دهد. نوری که از میان لنز وارد می شود توسط آینه ای ثابت و نیمه شفاف شکسته شده – قسمتی حسگر اتوفوکوس (AF) phase-detection را تغذیه می کند و قسمت عمده آن برای نمایش زنده و عکسبرداری به حسگر اصلی عکسبرداری برخورد می نماید.

با وجود DSLR های بسیار در بازار با قیمت های مختلف، یک راه خوب این است که ابتدا بیاندیشید چه چیزی برای شما مهم است، و می خواهید با دوربین چه کاری انجام دهید . آیا همان سادگی “پوینت اند شوت” مشابه دوربین کامپکت  را می خواهید یا  دوست دارید آستین ها را بالا بزنید و کنترل هرگونه عملیاتی را به دست گیرید؟ بسیاری DSLR های سطح مبتدی محدوده ای از حالات خودکار را ارائه می دهند، در حالی که مدل های حرفه ای تر چنین نیستند (اگرچه همگی یک حالت اتوماتیک پیش فرض دارند).اگر در عکاسی ورزشی یا حیات وحش  می‌کنید، یک دوربین سریع با سرعت فریم بالا نیاز دارید و ممکن است دریابید که چنین دوربینی با یک حسگر APS-C به لطف “ضریب کراپ” بهتر است.

اگر در نور بسیار کم عکس می گیرید، در جستجوی دوربینی با بهترین عملکرد ممکن در ISO بالا و احتمالا سیستم تثبیت تصویر در داخل بدنه خواهید بود، اگر کار استودیویی، پرتره یا ماکرو زیاد انجام می دهید، حالت نمایش زنده نیز یک مزیت عمده خواهد بود.

فاکتورهای کاربردی دیگر نیز وجود دارند:  آیا به یک بدنه خاص نیرومند (یا مقاوم در برابر آب و هوا) نیاز دارید؟ آیا اندازه و وزن نقش مهمی را در انتخاب شما بازی می کند؟ آیا کاربرد خاصی را مد نظر دارید که نیازمند لنزهای ویژه یا دیگر لوازم جانبی می باشد؟ همه  شرکتهای سازنده دوربین،  لنزهای یکسانی ندارند و تجهیزات جانبی مشابهی ندارند. گاهی باید بر اساس موجود بودن این لنزهای خاص یا تجهیزات جانبی، تصمیم بگیرید و دوربین مورد نظر را تهیه کنید.

 بیشتر DSLR ها، با بسیاری از لنزها و لوازم جانبی طراحی شده برای دوربین های SLR فیلمی (از همان سازنده یا گزینه های ثالث سازگار) منطبق هستند، بنابراین اگر مجموعه ای از لنزهای نسبتا مدرن که اساسا برای فیلم طراحی شده اند را در اختیار دارید، هنگامی که به سوی دیجیتال حرکت می کنید از همان شرکت دوربین DSLR را تهیه کنید. لنزهای AF مینولتا با دوربین های SLT جدید سونی به خوبی کار می کنند و همه لنزهای EF کانن و همچنین پنتاکس و نیکون (هرچند DSLR های رده پایین نیکون جهت فوکوس خودکار به لنزهای AF-S نیاز خواهند داشت) با EOS DSLR های فعلی به خوبی ایفای نقش می کنند.

برای عکاسان تله این کاملا یک امتیاز است، به طوری که تمامی لنزهای شما به طرز محسوسی قدرتمندتر می گردند. از سوی دیگر ضریب کراپ بدین معنی است که لنزهای واید شما دیگر چیزی به عنوان یک میدان واید از منظره ارائه نمی کنند.

خوشبختانه دامنه وسیعی از لنزهای “صرفا دیجیتال” با طراحی ویژه برای DSLR های با حسگر کوچکتر، هم از تولیدکنندگان دوربین ها و هم از تولیدکنندگان ثالث لنزها مانند سیگما و تامرون وجود دارد.

سه سایز معمول حسگرها مقایسه شده اند: فول فریم، APS-C و چهار سوم. حسگرهای کوچکتر تصویر را برش می دهند و چنان به نظر می رسانند که لنز فاصله کانونی بلندتری دارد.

برای عکاسان ورزشی و حیات وحش تاثیر حسگر کوچکتر قوی تر کردن لنزهای تله و زوم آنها – حتی تا ۵۰% بیشتر در مورد یک DSLR با سایز حسگر APS-C است.

بزرگترین (و گرانترین) شکل DSLR فول فریم است (دلیل این نامگذاری این است که ابعاد حسگر برابر همان ابعاد فریم یک فیلم ۳۵ میلیمتری است). DSLR های دارای حسگر فول فریم، بزرگترین و شفاف ترین منظره یاب ها را دارند و به خاطر اینکه ضریب کراپی وجود ندارد اغلب توسط عکاسانی انتخاب می شوند که در حال به روز رسانی از یک SLR فیلمی هستند و همچنین لنزهای واید گران قیمتی در اختیار دارند.

حسگر بزرگتر – در صورت مشابه بودن فاکتورهای دیگر – همچنین باعث می‌شود که دوربین های فول فریم در نور بسیار کم و در حساسیت های بالا قادر به تولید عکس‌های با کیفیت خوب باشند. از نظر جنبه های منفی، دوربین های فول فریم بزرگتر هستند، و علیرغم کاهش قیمت زیاد در چند سال گذشته ، هنوز گران قیمت هستند. شما همچنین امکان “افزایش” فاصله کانونی را که توسط دوربین های با حسگر کوچکتر در هنگام عکسبرداری تله ارائه می شود را از دست می دهید.

حسگر بزرگتر به منظور دستیابی راحت تر به تاثیرات عمق کم میدان است. نقطه مقابل آن، این است که فوکوس کردن روی هر چیزی، هنگامی که واقعا قصد آنرا دارید مشکل تر است. به طور کلی، حسگرهای بزرگتر کنترل بیشتری را روی عمق میدان برای کسانی که می دانند چطور از آن استفاده کنند فراهم می آورد.

APS-C تا کنون متداول ترین قالبی بوده است که در همه دوربین های مدل DSLR/SLT غیر فول فریم کانن، نیکون، پنتاکس و سونی استفاده می شود. با ضریب کراپی معادل ۱٫۵X یا ۱٫۶X، برای دستیابی به نتایج واید خوب، شما به لنزهای دیجیتال مخصوصی نیاز دارید، ولی این لنزها به آسانی در دسترس بوده و معمولا نسبت به همتایان فول فریمشان قیمت کمتری دارند. “لنزهای کیت” که به همراه بیشتر دوربین های APS-C عرضه می شوند نقطه شروع خوبی هستند که دامنه زوم انعطاف پذیری را از واید تا تله های کوتاه ارائه می کنند. به طور معمول ۱۸-۵۵mm معادل زوم استاندارد مرسوم ۲۸-۸۰mm (ish)  در قواعد ۳۵mm می باشد.

تفاوت ها در اندازه و وزن بین یک DSLR سطح مبتدی و یک دوربین فول فریم سطح حرفه ای قابل توجه است. ولی DSLR های حرفه ای با وجود جثه بزرگ، قابلیت های اضافی نیز ارائه می دهند.

عکس هایی که در نور کم یا با لنزهای بلند تله گرفته می شوند می توانند به سادگی بر اثر محوشدگی ناشی از حرکت دوربین در هنگام نوردهی (لرزش دوربین) خراب شوند. سیستم های تثبیت تصویر (IS) به منظور خنثی نمودن اثر لرزش دوربین  طراحی شده اند. هر تولیدکننده نامی متفاوت برای این سیستم دارد (‘Super SteadyShot’، ‘Anti Shake’، ‘Vibration reduction’، Mega OIS’)، ولی همگی از یکی از این دو تکنیک استفاده می کنند. Optical IS از طریق حرکت یک جزء کوچک درون لنز عمل می کند و کاملا از دوربین مجزاست. Sensor Shift IS – همانطور که از نام آن برمی آید- خود حسگر را حرکت می دهد. توجه داشته باشید که اصطلاحات IS ‘optical’ وIS  ‘mechanical’ اغلب به جای هم بکار برده می شوند.

سیستم های تثبیت تصویر، با کاهش محوشدگی ناشی از لرزش دوربین، اجازه گرفتن عکس های شارپ را حتی در نور کم یا در فواصل کانونی بلند می دهند.

برخی دوربین های DSLR/SLT از سیستم های تثبیت تصویر درون بدنه، از طریق تغییر مکان حسگر، بهره می برند ، در حال که سیستم های دیگر (کانن و نیکون)، به سیستم تثبیت اپتیکی اجزاء تطبیق پذیر در لنزهای مورد استفاده مجهزند.

نتیجه نهایی مشابه است، اما بدیهی است که حسگر IS ای که درون بدنه دوربین جا دارد مزایای خود را برای هر لنزی که خریداری می کنید داراست، حتی برای لنزهای بسیار قدیمی که با آداپتور استفاده می شوند.

وجود IS در لنز، این مزیت را دارد که لرزش تصویر منظره یاب را نیز خنثی می‌کند. اگر قصد خرید لنزهای متعددی را داشته باشید، دقت کنید که لنزهای لرزشگیر نوعا گرانتر از معادل های غیرلرزشگیر خود هستند. در حال حاضر سونی، پنتاکس و المپوس سیستم لرزشگیر را درون بدنه ارائه می دهند، در حالی که کانن، پاناسونیک و نیکون لنزهای لرزشگیر (شامل لنزهای کیت استاندارد) را تولید می کنند.

اگر از یک دوربین دیجیتال کامپکت استفاده می کنید، به دست گرفتن یک DSLR و عکس گرفتن با آن بخاطر سرعت عمل‌کرد تجربه جدیدی برای شما خواهد بود. حتی مدل های سطح مبتدی، سریعتر از هر کامپکتی فوکوس و عکسبرداری می کنند. وقتی به سمت حوزه دوربین های گران قیمت تر حرکت می کنید سرعت فوکوس اندکی افزایش می یابد، ولی تفاوت واقعی در نرخ فریم عکسبرداری متوالی است، چیزی که برای عکاسان ورزشی و حیات وحش اهمیت حیاتی دارد.

بیشتر DSLR های سطح مبتدی نرخ عکسبرداری متوالی کمتر از ۵ فریم در ثانیه را ارائه می دهند، که برای بیشتر عکاسان غیرحرفه ای که سعی در شکار لحظات حرکات کودکان یا حیوانات خانگی دارند ، کاملا کفایت می کند. بیشتر مدل ها، تعداد شات هایی که می توانید به صورت متوالی ثبت کنید را محدود می کنند (مخصوصا اگر در حال عکسبرداری در حالت بالاترین کیفیت RAW باشید)، اما احتمالا باز هم این موضوع برای اکثر کاربران مشکلی ایجاد نمی کند.

اگر واقعا نیاز به سرعت دارید بایستی سطح مبتدی را رها کنید و به رده متوسط یا نیمه حرفه ای نقل مکان کنید. در اینجا نقطه شروع ۴ تا ۵ فریم در ثانیه است (در هر حال اگر مسئله بودجه مطرح نیست، کانن EOS-1DX و نیکون D4 می توانند بیش از ۱۰ فریم در ثانیه را در حالت بیشینه ارائه دهند)، و حافظه “بافر” بزرگتر بدین معنی است که شما می توانید فریم های بسیار بیشتری را بصورت متوالی ثبت کنید.

همان گونه که در بالا ذکر شد DSLR ها در شکل و اندازه های متنوع، از مدل های فوق کامپکت سطح مبتدی گرفته تا مدل های حرفه ای بزرگ ارائه می شوند. اگر علاقه مند به عکاسی زیاد در شرایط مرطوب یا پر گرد و غبار هستید بایستی به دنبال DSLR ای با درزبندی مقاوم در برابر آب و هوا و ساختار آلیاژی مستحکم منیزیم، و احتمالا دارای سیستم داخلی دفع گرد و غبار به منظور تمیز نگه داشتن حسگر باشید. بدیهی است که چنین دوامی ارزان از آب در نمی آید، هرچند تعداد زیادی از مدل های رده متوسط (mid-range) وجود دارد که تا حدی محافظت در برابر عوامل محیطی را فراهم می کنند.

DSLR های رده بالا به طور معمول میزانی از عایق بودن در برابر آب و هوا را دارا می باشند، که معمولا شامل درزگیرهای لاستیکی اطراف درزهای بزرکتر بدنه، بخش ها و مودهای کنترلی می باشد. این عکس یک نیکون D800 را با درزبندهای ضد آب و گرد و غبار که به رنگ زرد نشان داده شده اند نمایش می دهد.

دوربین های رده پایین تر به طور معمول فاقد این سطح از حفاظت می باشند ولی نتیجتا به نسبت، کوچکتر و ارزانتر هستند.

از سوی دیگر اگر دوست دارید آسوده سفر کنید و احساس نکنید که گویی ۱ تا ۲ کیلوگرم ادوات دوربین را به دور گردن خود می کشید به دنبال یکی از DSLR های جدید سبک وزن باشید. اگر حمل یک دوربین به هر سو به خاطر بزرگی یا سنگینی اش شما را نمی آزارد، مهم نیست که دوربین چقدر بزرگ باشد.

یکی از خصوصیات تعریف شده یک دوربین SLR این است که شما چارچوب تصویر را با نگاه کردن از میان همان لنزی می بینید که عکس را ثبت می کند (با نگاه کردن از طریق منظره یاب).  “نمایش زنده”  یعنی نمایش در LCD پشت دوربین در هنگام عکاسی نیز در چند سال گذشته در تمام DSLR ها تعبیه شده است. (با چند استثناء مانند مجموعه  Sigma SD1/Merril).

نمایش زنده بدون ایراد نیست، در بیشتر موارد عملا فرآیند عکسبرداری را کند می کند زیرا طراحی یک SLR طوری است که آینه درون بدنه بایستی بالا رود تا نمایش زنده را فعال کند و پایین برگردد تا فوکوس یا عکسبرداری کند. به استثنای دوربین های SLT سونی  DSLR ها در حالت نمایش زنده تنها فوکوس خودکار کندی از نوع Contrast detection را ارائه می نمایند.

صفحه نمایش ها در سال های اخیر جهش بزرگی داشته اند و اکنون نمایشگرهای بالای ۳ اینچ بسیار متداول هستند. برخی مدل ها، لولاهای کامل یا موضعی را نیز ارائه می کنند ( تصویرفوق Canon EOS 650D/Rebel 4Ti را نشان می دهد) که برای فیلمبرداری یا عکسبرداری از زوایای نامطلوب بسیار مناسب است.

نمی خواهیم بگوییم نمایش زنده ویژگی مفیدی نیست. در استودیو، توانایی بزرگنمایی قسمتی از تصویر به منظور چک نمودن فوکوس یک امتیاز واقعی است، و این واقعیت که شما نیاز ندارید چشمتان را روی منظره یاب قرار دهید می تواند عکسبرداری در موقعیت های نامطلوب (مثل ارتفاع پایین روی زمین یا در حالتی که دوربین بالای سر قرار دارد) را به طور قابل ملاحظه ای آسان نماید. یک صفحه نمایش تاشونده نیز کمک خواهد نمود و تعداد فزاینده ای از DSLR های رده پایین و سطح میانی درجاتی از تاشوندگی صفحه نمایش را ارائه می دهند.

با‌عرضه DSLR های سطح مبتدی ، برخی امکانات مانند راهنماهای روی صفحه نمایش، حالات اتوماتیک هوشمند، ردیابی چهره و مانند آن که روی کامپکت ها مرسوم است، در این سطح نیز دیده می‌شود. با این که هر SLR ای می تواند در حالت ساده “پوینت اند شوت” استفاده شود، برخی مدل ها  نسبت به برخی دیگر در در این زمینه کامل‌تر هستند.

راهنماهای روی صفحه نمایش، حالات هوشمند اتوماتیک و ویژگی های سرگرم کننده مشابه دوربین های کامپکت (مانند جلوه های ویژه و ردیاب چهره) در حال پدیدار شدن روی مدل های SLR سطح مبتدی هستند. امری ایده آل، در صورتی که این ایده را برای استفاده از آن به منظور تسلط بر دوربین بیابید.

هرچند همه DSLR ها مجموعه ویژگی های  مشترکی را ارائه می کنند، هرچه به سمت سطوح بالاتر حرکت کنید، قابلیت های پیشرفته بیشتر و کنترل های زیادتری را خواهید یافت که ممکن است برای شما اهمیت داشته یا نداشته باشد. همچنین درمی یابید که SLR های سطح بالاتر، گزینه های شخصی سازی بسیار بیشتری ارائه می دهند که به شما اجازه می دهد هر جنبه از عملکرد دوربین را به خوبی تنظیم کنید. بسیاری از این گزینه ها و عملگرها تنها مورد علاقه عکاسان حرفه ای تر می باشند.

به عنوان پیامد مستقیم معرفی نمایش زنده در SLR ها، در پنج سال گذشته حالات فیلمبرداری HD روی DSLR ها بسیار شایع‌ شده است، و تعداد زیادی از فیلمبرداران حرفه‌ای نیز ویدیوی DSLR را پذیرفته اند. امروز بعضی از برنامه های تلویزیونی مورد علاقه شما احتمالا با DSLR ها فیلمبرداری شده اند. دلیل اصلی، همان حسگر بزرگ است که اجازه ثبت جلوه های فوکوس هالیوودی و کیفیت عالی عکس را حتی در نور کم می دهد و تنوعی است که با دامنه وسیع لنزها (از FISH EYE گرفته تا لنزهای تله) ارائه می شود و در حال گشودن دنیایی جدید از امکانات خلاقانه است.

به استثنای مدل های نوآورانه SLT سونی، DSLR ها اتوفوکوس کنتراست یاب (contrast-detection) را در حالت ویدیو ارائه می کنند که نسبت به اتوفوکوس بر مبنای فاز (phase detection) که برای عکاسی بیصدا استفاده می شود کندتر و کمتر جوابگو است. فیلم سازهای حرفه ای کاملا به اجتناب از اتوفوکوس گرایش دارند و ترجیح می دهند برای کنترل بهتر روی فوکوس در صحنه نمایش به طور دستی فوکوس کنند.

دوربین های بدون آینه نسبت به DSLR های سنتی که از منظره یاب اپتیکی و آینه با هم استفاده می کنند، از سیستم مکانیکی ساده تری استفاده می کنند. این امر به دوربین های کوچکتر دارای حسگر بزرگ اجازه می دهد که کیفیت عالی تصویر را بدون حجم یک DSLR  ارائه کنند. بدین ترتیب اگر در حال خرید یک DSLR سطح مبتدی یا mid-range هستید، قطعا بایستی نگاهی هم به ILC های بدون آینه امروزی داشته باشید.

یکی از  سیستم‌های مشهور بدون آینه فعلی، micro four thirds (ارائه شده توسط المپیوس و پاناسونیک) است که مشتمل بر دو فرمت متمایز دوربین می باشد. اولی شبیه یک SLR سنتی می باشد  که با یک منظره یاب الکترونیکی بزرگ با رزولوشن بالا کامل می شود. فرمت دوم با کنارگذاشتن کامل منظره یاب اپتیکی به اندازه دوربین های کامپکت بسیار نزدیک شده است (تمام عکسبرداری توسط صفحه LCD پشتی انجام می گیرد). برخی مدل ها یک منظره یاب الکترونیکی انتخابی را نیز ارائه می کنند.

micro four thirds بر مبنای فرمت four thirds قدیمی تر می باشد. four thirds یک فرمت تمام دیجیتال بود که توسط المپیوس عرضه شد و در مدل های DSLR المپیوس و پاناسونیک استفاده شد. four thirds بر مبنای هیچ سیستم SLR فیلمی موجود نبود و از یک مانت لنز کاملا جدید بهره می برد که به تمامی لنزها در این سیستم اجازه طراحی از پایه را مخصوصا برای عکسبرداری دیجیتال می دهد.

در تئوری، حسگر کوچکتر امکان استفاده از لنزهای کوچکتر و سبکتر را فراهم می‌کند.

سیستم ۱ نیکون شامل مدل سطح مبتدی J2  و مدل محبوب تر V2 می باشد.  این دوربین ها، به لطف حسگرهای کوچک، به میزان قابل توجهی از هر DSLR ای کوچکترند.

سیستم های بدون آینه دیگر شامل سری NEX سونی و سری NX سامسونگ  می باشند که هر دو از فرمت حسگر APS-C بهره می برند. حوزه بدون آینه های در حال تولد کانن (در زمان نگارش این متن)، با    APS-C EOS M که اساسا یک EOS 650D/ Rebel 4Ti بدون آینه است شروع و خاتمه می یابد. نیکون در سیستم ۱ دوربین های بدون آینه خود رویکرد متفاوتی را در پیش گرفته است که حسگرهای ۱ اینچی بسیار کوچکتر با فرمت CX و ضریب کراپ ۲٫۷X را ارائه می دهد.

مدل های بدون آینه در سال های اخیر جهش عمده ای داشته اند، ولی علیرغم پیشرفت ها، هنوز دامنه فعالیتشان کاملا هموار نشده است. در مقایسه یک دوربین با سیستم بدون آینه با یک DSLR هم قیمت هنوز مزایا و معایبی وجود دارد.

کوچکتر، سبکتر و معمولا بیصداتر بودن از معادل SLR

سادگی کاربرد با دارا بودن بسیاری از ویژگی های دوربین های کامپکت (مانند چهره یاب و دامنه اتوفوکوس وسیع)

عملکرد هماهنگ ترفیلم برداری

منظره یاب های الکترونیکی عمدتا بزرگتر با دامنه دید وسیعتر نسبت به منظره یاب های اپتیکی SLR

نمایش اطلاعات کامل عکسبرداری و منوها در منظره یاب

بدنه ها و لنزهای کوچکتر

معایب ILC بدون آینه

اتوفوکوس کندتر – در برخی موارد بسیار کندتر – در مقایسه با phase-detection یک DSLR

بسیاری از منظره یاب های الکترونیکی نمی توانند همتای یک منظره یاب خوب اپتیکی باشند.

ضریب کراپ ۱٫۵/۲X ILC های بدون آینه نسبت به DSLR های فول فریم کنترل کمتری را روی عمق میدان به دست می دهد.

به عنوان سخن پایانی، خرید یک SLR برای بسیاری افراد، تنها گذاشتن نخستین قدم در راهی است که می تواند ارتباطی مادام العمر با یک سیستم خاص دوربین باشد، بنابراین مهم است که هنگام انتخاب خود، تصویر بزرگتری ترسیم کنید. دوربین تنها بخشی از معادله است، وقتی صحبت از کیفیت عکس می شود لنز  نیز نقشی به همان اندازه مهم را بازی می کند. هر چند سازندگان اصلی دوربین، لنزهای مشابهی دارند و نیز سازندگان دیگری ( شرکتهای ثالث مانند سیگما و تامرون) لنزهای خوبی برای دوربینهای دیگر تولید می‌کنند، اما به هر حال هر سیستمی ضعفها و قوت‌های خود را دارد و بهتر است قبل از خرید، به تمام جوانب فکر کنید. اگر برای کاربرد خاصی نیاز به لنزهای تخصصی (یا دیگر وسایل جانبی) دارید انجام قدری تحقیق قبل از خرید دوربین بسیار ارزشمند خواهد بود.